UYDURMA DİN AFYONDUR
(11. YAZI)
 Şia ve Ehli Sünnet'te Kur'an, din ve hüküm, güzel ahlak ve öğüt olarak değil, bir  süs ve hat eşyası, sevap için ölülere okunan, dokunulmaz ve manası anlaşılamaz bir kutsal olarak kabul edildi.
 Kur'an'ın anlaşılmasında ve yorumlanmasında yani ilim ve hikmetinde bilgeliğin yerini kılı kırk yaran alakasız tefsirler, esbab-ı nüzüller, hikmetinin ve anlamının  yerini, metnini oyun ve eğlence edercesine  teğanni ile okuma faaliyetleri aldı.
Devamlı olarak Ehl-i Sünnet ve Şia'nın rivayet ve ictihadlarınının  baskısı altında kalan Kur'an'ın, âyetleri üzerinde  düşünülmeden, zihni diri olanlara okunması gerekirken ciğerleri patlatırcasına anlamsız bir şekilde mezardaki ölülere okundu.
 Tevhid, güzel ahlak, hidayet, adalet ve merhamet ile ilgili emirleri Sünnilik  ve Şiilik dininin ilkelerine  aykırı kabul edildiği için Kur'an'ın manası hafızların keyif veren sesi içinde kaybolup gitti.
Vahyin doğasına son derece aykırı olan bu aşağılık ve rezil durum ümmi  insanlar arasında zamanla önemli bir ibadet ve normal bir hâdise olarak kabul edildi.
Batıl ve şirk olan dinlerine karşı indirdiği darbeleri engellemek, sesini kısmak ve etkisini sıfırlamak  için  Kur'an'ın gerçekte nasıl ve niçin  okunması gerektiği hususunda hiçbir  ilim ve yöntem geliştirmediler.
Ehl-i Sünnet ve Şia âlimleri, hadis ve fıkıh ilimlerinde binlerce kavram ürettikleri halde, Kur'an'ın  en önemli  kavramları hakkında hiçbir bilgiye sahip değillerdir.
 Sonuç olarak,  günümüze kadar Kur'an, anlaşılan, bağlam ve bütünlüğü bulunan, hikmet'i ortaya çıkarılan ve manası olan bir metin değil, dokunulamaz, yakıcı, çarpıcı  ve cezalandırıcı bir kutsal olarak algılandı.
Şia ve Ehli Sünnet dünyasının iki arada bir derede kalmasının sebebi; yani şirk ve ahlaksızlığı, adaletsizlik ve merhametsizliği,  ihtişamlı  ve süslü camileri, ilimsiz ve hikmetsiz medrese ve eğitim merkezleri ile gösterişli fakat içi boş duruşlarıyla, sözde islam fakat gerçekte şirk bir anlayış ve batıl bir  inanç yarattılar.