GEÇMİŞE TAKILIP KALANLAR SADECE ACI ÇEKER
(13. YAZI)
Emevi Devleti zamanında altyapısı kurulan, Abbasiler döneminde gelişen  Sünnet ve hadis dini son vahiy öncesi  Arap geleneğinin ve ırkçılığının  kurumsallaşmasına zemin hazırlamıştır.
 Çünkü hadis ve Sünnet geleneği Arap geleneğini ve  egemenliğini korumayı esas almaktaydı.
 Hayatın her alanına hadisleri egemen kılmanın peşinde koşan bu hastalıklı zihin yapısı, hakkı  sadece kendi dininde gören, başkasına ait olanları reddeden,
kendi inanç ve aklına göre üstün bir dava için bireyi  feda eden,  cemaate  kudsiyet atfeden,  farklı inanç ve  düşünceleri büyük bir tehlike olarak algılayan,  dışa tamamen kapalı bir toplum modeli doğurmuştur.
 Özellikle cemaate uyma ve cemaatin önemli olduğu inancı bu rivayetçi  inanç yapısında çok önemli bir yer tutar.
Şia ve Ehl-i Sünnet'te cemaat olma ilkesi atalarının yolundan sapmamanın  garantisi olarak görülmüştür.
 Çünkü cemaatçi zihin yapısı özgür bireylerin oluşmasının önünde en büyük bir engel en aşılmaz bir bataklıktır.
 Dolayısıyla özgür bireylerin yetişmediği
 toplumlarda erdem ve güzel ahlakın, adalet ve ilmin gelişmesine de imkan yoktur.
 İşte bu yüzden ataların şirk dinine uyma  ve cemaat olma inancı aslında Kur'an'ın saf dinine  karşı bir dayanışma çağrısı olarak meydana getirilmiştir.
 Sonuç olarak: Şia,  Ehli Sünnet ve Selefi inanca göre;  din,  Allah ile Muhammed (a.s) ın ortak  yapımı bir kurumdur.
Onların dininde  Nebi ve  Resul diye bir şey bulunmamaktadır.
 Daha sonra da sahabe, tabiin ve tabe-i tâbiin olan muhaddis ve müctehidler bu kuruma alt  yardımcılar  olarak katılmışlardır.
Onlara göre dinde önemli olan Kur'an değil Muhammed (a.s) ın sünnetidir, bu yüzden "hadisler Allah'ın indirdiği âyetleri nesheder" derler.
Tabi hadis dedikleri şey tamamı Allah Resulü'ne iftira olan saçma sapan sözlerden başka bir şey değildir.
Yine onların dininde "essünnetü kâdiyetun alel kitébi" "Sünnet kitab'a (Kur'an'a) egemen olarak görülmüştür.
Yine onlara göre;  islam dininde aklın kullanılmasına, tefekkür ve sorgulamaya gerek  yoktur.
 Çünkü Allah'ın muhatabı bireyler değil, müctehidler, mezhep imamları ve cemaat liderleridir.
Yani onların dinlerine göre  milletin yöneticileri ve idarecileri çoban milletin geri kalan ise  sürüdür.
 Sürü çobanın emir ve yasaklarına uymak zorundadır.
 Şiilik,  Sünnilik ve Selefilik  anlayışına göre dinin yaşanması için Kur'an'a gitmeye hiç gerek yoktur.
Çünkü hadisler Kur'an'ın, içtihatlarda hadislerin   açıklamasıdırlar.
Dolayısıyla İslam dendiğinde sadece din bilgisi olan fıkıh ve ilmihal kitaplarını alıp okumak gerekiyor.
Şia, Ehl-i  Sünnet ve Selefi anlayışta  Muhammed (a.s)  vahiy alan bir Resul değil, din ve hüküm koyan  Allah'ın ortaklarından biri olarak görülmüştür.
Şia, Ehli Sünnet ve Selefi âlimleri Allah'ın dinini "İslam" değil, Muhammed'ilik olarak benimsemişlerdir.
 Ehli Sünnet ve Selefi mantık, yüzlerce âyette Kur'an'ın tek kaynak olması gerektiğini idrak edemediğinden "vahy-i gayri metlüv, hadis-i kutsi" gibi Kur'an açısından tamamen  şirk olan kavramlar üretmiştir.